Það er komið aftur.

Viss kvilli fylgdi mér í gegnum mín háskóla ár. Ég fékk hann strax fyrsta árið og ég vissi af því, en ég gerði ekki neitt til að losa mig við hann, ég gat það ekki, ég var háður því sem veldur kvillanum. Ég dróst að skaðvaldi mínum. Þessar fallegu línur, fallegu hljóð, ánægju tilfinningin eftir að hafa stundað það skaðvald minn. Ég dróg meira að segja fleiri með mér í svaðið. Ég kynnti þá fyrir þessum kvilla mínum og smitaði alla sem tók þátt.
Og þessir einstaklingar voru ekki fáir. Á síðasta ári tókst mér að losna við kvillan og ég fann hvernig líkami minn fór hægt og rólega að læknast og komast aftur í fyrra horf. En núna er ég fallinn aftur. Ég veit ekki af hverju ég féll en kvillinn er byrjaður að myndast aftur. Spurningin er hvort ég dreg einhverja aðra með mér í svaðið...